Warto wiedzieć
Artroskopia – Artroskopia operacyjna – polega na wykonaniu dwóch nacięć skóry 0,5-1 cm (bez otwierania stawu). Przez jedno z nich chirurg wprowadza do stawu urządzenie optyczne, dzięki któremu obserwuje na dużym monitorze struktury wewnątrzstawowe, a przez drugie wprowadza narzędzia chirurgiczne do chwytania, odcinania i usuwania uszkodzonych fragmentów. Po takiej operacji pacjent może opuścić klinikę nawet tego samego dnia. Wyższe koszty samej operacji atroskopowej ? wobec tradycyjnej chirurgii ? rekompensuje mniejsza rana operacyjna (praktycznie jej brak), mniejszy ubytek kondycji fizycznej oraz znacznie krótszy czas leczenia i rehabilitacji. Bardzo istotnym elementem postępowania chirurgicznego w przypadkach uszkodzenia stawu kolanowego jest właściwe leczenie usprawniające. Celem leczenia usprawniającego jest zabezpieczenie chorego przed wystąpieniem wczesnych i późnych powikłań pooperacyjnych oraz uzyskanie wydolnego stawu kolanowego odpowiednio przygotowanego do spodziewanych obciążeń w czasie aktywności sportowej. Rehabilitacja podejmowana jest niemal natychmiast po zabiegu atroskopowym, po którym nie ma potrzeby zakładania gipsu. Ma ona na celu uzyskanie prawidłowego zakresu ruchu i odzyskanie kontroli mięśniowej, a także wspomaga regenerację stawu. Podstawą nowoczesnych metod rehabilitacji są odpowiednie specjalistyczne ćwiczenia ruchowe. Leczenie kinezyterapeutyczne (ruchowe) jest wspomagane fizykoterapią: polem magnetycznym lub innymi zabiegami o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym.
Bark – Bark jest połączeniem pomiędzy kończyną górną i tułowiem. Składa się on ze stawu ramiennego, połączenia barkowo-obojczykowego oraz stawu mostkowo-obojczykowego. Staw ramienny dysponuje największym zakresem ruchów pośród wszystkich połączeń stawowych człowieka. Jest to możliwe dzięki ukształtowaniu końców kostnych, które nie ograniczają wzajemnej ruchomości. Stabilizację prawidłowych stosunków anatomicznych zapewniają włókniste połączenia więzadłowe i ścięgna mięśni stożka rotatorów. Według statystyk 5-8% wszystkich urazów sportowych człowieka dotyczy stawu ramiennego. Najczęstsze są zwichnięcia. U osób młodych towarzyszy im zwykle uszkodzenie włóknistego pierścienia wokół panewki łopatki czyli obrąbka. Powyżej 35 roku życia zwichnięcia kojarzą się często z uszkodzeniem attachment ścięgien mięśni stożka rotatorów. Bóle barku nie muszą mieć tła urazowego. Około 10% osób dorosłych jest leczonych z powodu przeciążeniowych dolegliwości tej okolicy. Są one wyrazem tzw. zespołu ciasnoty podbarkowej. Połączenie barkowo-obojczykowe często jest miejscem rozwoju zmian zwyrodnieniowych, które mogą być powodem dolegliwości całego barku. Urazy tego połączenia powodują uszkodzenia więzadeł łączących obojczyk i wyrostki barkowy oraz kruczy łopatki. Ze względu na ból i ograniczenie ruchu czasem zachodzi potrzeba ich naprawy operacyjnej.
Biodro – Staw biodrowy jest połączeniem pierścienia miednicy z częścią wolną kończyny dolnej. Pod względem budowy jest stawem kulistym. W praktyce oznacza to, że ruchy w nim odbywają się w trzech płaszczyznach anatomicznych. W płaszczyźnie strzałkowej (kierunek przód ? tył) ruch zginania i prostowania, w płaszczyźnie czołowej (kierunek od boku do boku) ruch odwiedzenia i przywiedzenia oraz ruchy obrotowe, rotacji wewnętrznej i zewnętrznej, gdzie osią obrotu jest długa oś kości udowej. Wielokierunkowość ruchów w stawie biodrowym pozwala na dużą swobodę poruszania całą częścią wolną kończyny dolnej. Ruchy pozostałych stawów stanowią precyzyjne uzupełnienie ruchów biodra. Panewkę dla stawu biodrowego tworzy połączenie trzech kości miednicy: łonowej, kulszowej i biodrowej, zaś główkę głowa kości udowej. Prawidłowo ukształtowana panewka kostna obejmuje kulistą głowę daleko poza jej równik. Dzięki takiej budowie biodro jest stawem zwartym. Nie potrzebuje zatem rozbudowanego aparatu więzadłowo-torebkowego dla stabilnego połączenia końców kostnych. Niebezpieczeństwem dla tego stawu jest system ukrwienia głowy i szyjki kości udowej. Jest to tzw. ukrwienie końcowe. Naczynia krwionośne zaopatrujące głowę i szyjkę najpierw dostarczają krew do części obwodowej, a później do części bliższej. Źródła ukrwienia są tylko w okolicy krętarzy i nie ma wykształconego systemu dopływu rezerwowego. Wszelkie urazy lub choroby, które prowadzą do upośledzenia dopływu krwi do głowy i szyjki sprowadzają niebezpieczeństwo martwicy tej części kości udowej i w konsekwencji zagrażają prawidłowej funkcji stawu, również w postaci zmian zwyrodnieniowych.
Chondromalacja Rzepki – Chondromalacja rzepki inaczej zwana jest rozmiękaniem chrząstki stawowej rzepki. W wyniku chondromalacji jest ona zbyt miękka, popękana lub z ubytkami – nie spełnia zatem wymaganych warunków – sprężystości i twardości i nie chroni należycie warstw głębiej leżących – tkanki podchrzęstnej oraz kostnej. O możliwości wystąpienia tego schorzenia można mówić, gdy zaczynasz narzekać na okresowe bóle przedniej części kolana, odczuwasz nieznaczną sztywność, a twój staw kolanowy jest lekko opuchnięty. Podczas ruchów zginania i prostowania kolana możesz też czasem wyczuć lub usłyszeć trzeszczenie, wywołane tarciem nierównej powierzchni stawowej rzepki. Podczas kucania czy chodzenia po schodach odczuwalny jest silny ból. W przypadkach łagodnych powinnaś przede wszystkim chronić staw kolanowy przed dalszymi urazami i obciążeniami. Wskazane jest zabezpieczenie kolana atabilizatorem lub łuską gipsową przez 2-3 tygodnie. Warto też poddać się serii odpowiednio dobranych ćwiczeń wzmacniających mięsień czworogłowy uda. Inne metody leczenia to nagrzewanie diatermią, solluxem oraz stosowanie ultrakrótkich fal. Uporczywy ból nie poddający się leczeniu zachowawczemu, wymaga zabiegów operacyjnych.
Dyskopatia – Popularnie nazywana wypadnięciem dysku. To choroba krążka międzykręgowego spowodowana nagłym lub przewlekłym przeciążeniem albo zmianami zwyrodnieniowymi związanymi z wiekiem. Na skutek przerwania pierścienia włóknistego dochodzi do wysunięcia lub wypadnięcia jądra miażdżystego. Powstała wypuklina lub przepuklina dyskowa może uciskać na rdzeń lub korzenie nerwów. Pojawia się ostry ból, uniemożliwiający poruszanie. Potęguje go skurcz mięśni, które usiłują ochronić kręgosłup przed poważnym uszkodzeniem. Jeżeli jądro nie uciska na nerw, ból jest niewielki, więc go bagatelizujemy. Tymczasem wypadający dysk staje się coraz cieńszy i przestaje pełnić funkcję amortyzatora. Dlatego dyskopatię zawsze trzeba leczyć. Przyczyną kłopotów są słabe mięśnie brzucha, nieumiejętne dźwiganie, wady postawy, nadwaga i urazy.
Endoprotezoplastyka – Endoprotezoplastyka – zabieg chirurgiczny polegający na wycięciu zmienionego chorobowo segmentu organizmu (np. stawu) i wszczepieniu elementu sztucznego, przejmującego funkcję uszkodzonej struktury. Także: alloplastyka, endoplastyka. Zabieg endoprotezoplastyki jest stosowany w leczeniu zmian zwyrodnieniowych oraz w wielu urazach (złamania szyjki kości udowej, złamania w okolicy krętarza). Polega ono na zastąpieniu naturalnego stawu biodrowego sztucznym stawem ? endoprotezą. Zabieg endoprotezoplastyki przeprowadza się w znieczuleniu zewnątrzoponowym (bez narkozy). Zabieg, poprzez wyeliminowanie bólu, przywraca utracone czynności tego stawu i umożliwia wykonywanie podstawowych ruchów takich jak chodzenie, podnoszenie ciężarów. Warunkiem osiągnięcia tego celu jest wyeliminowanie towarzyszącego urazom i zmianom zwyrodnieniowym bólu. Podstawą w zachowaniu pacjenta po zabiegu endoprotezy jest oszczędzanie i zapobieganie przeciążenia stawu operowanego. Po zabiegu wszczepienia endoprotezy niezbędna jest rehabilitacja, w celu uzyskania możliwie pełnej sprawności osoby operowanej.
Kapoplastyka – Staw biodrowy jest stawem kulistym wieloosiowym stabilizowanym przez kształt powierzchni stawowych i elementy więzadłowo-torebkowe. Bardzo dobre zanurzenie głowy w panewce stawowej pozwala na ruch w 3 płaszczyznach, a powstanie zwichnięcia wymaga bardzo dużych sił działających nieosiowo lub zaburzonej zborności (np. dysplazja). Jako staw szkieletu osiowego kończyny nośnej spełnia on rolę amortyzującą i absorbującą wstrząsy jak też wspomaga stabilizację tułowia i podparcie kęgosłupa w trakcie chodu, biegu czy skoku. Powierzchnie stawowe głowy i panewki pokryte są chrzastka szklistą która nawilżana jest płynem stawowym bogatym w chondroitynosiarczany produkowanym przez błonę maziową. Właściwości poślizgowe chrząstki i płynu pozwalają uzyskać siły trące 100-krotnie mniejsze niż tarcie lodu o lód. Mięśnie i więzadła okołostawowe pozwalają dynamicznie ustabilizować kończynę względem tułowia lub odwrotnie (przy kończynie oporującej o podłożę) podczas wszelkich aktywności fizycznych. Proces ten zachodzi bardzo płynnie i harmonijnie dzięki antagonistycznej (np. zginacze i prostowniki) i agonistycznej (np. współprostowniki) aktywności mięśni popartej tzw. propriocepcją (czuciem głebokim). Choroba degeneracyjna stawu prowadzi do nieodwracalnego zniszczenia powierzchni chrzęstnych, zwiększa tarcie, prowadzi do deformacji kształtu, zmian wytwórczych i odczuwania bólu. W mechanizmie obronnym przed bólem mięśnie ograniczają stopniowo zakres ruchu prowadząc do powstania przukurczów torebki, więzadeł i mięśni. Najpopularniejszym sposobem leczenia zmian zwyrodnieniowych biodra jest całkowita endoprotezoplastyka stawu. Od kilkunastu lat chirurdzy poszukują rozwiązań bardziej fizjologicznych i takim kompromisem wydaję się być endoprotezoplastyka stawu biodrowego metodą BHR(kapoplastyka stawu biodrowego). Rehabilitacja prowadzona jest etapowo. Szczególną jej zaletą jest znacznie szybszy powrót do sprawności samoobsługowej po zabiegu. Większość pacjentów funkcjonuje lokomocyjnie po 4-7 dniach, prowadzi samochód po 4 tygodniach, a praktycznie zapomina o operacji i wraca do aktywności sprzed zabiegu po 3 miesiącach. Rehabilitacja przywraca chorym zdolność normalnego funkcjonowania i pozwala na dalsze, aktywne uprawianie sportu. Zaobserwowano mniejszą tendencję do powikłań zakrzepowo-zatorowych.
Nadgarstek – Nadgarstek jest pojęciem anatomicznym, które charakteryzuje bardziej okolicę kończyny górnej niż konkretną strukturę anatomiczną. Pod względem budowy jest miejscem o szczególnym znaczeniu dla prawidłowej sprawności ręki. Nadgarstek tworzą końce dwóch długich kości przedramienia promieniowej i łokciowej oraz osiem małych kości ułożonych w dwa szeregi. Szereg bliższy utworzony przez kości: grochowatą, trójgraniastą, łódeczkowatą i księżycowatą łączy się z kośćmi przedramienia. Kości dalszego szeregu: haczykowata główkowata, czworoboczna mniejsza i czworoboczna większa tworzą stawy z podstawami kości śródręcza. Również połączenia pomiędzy kośćmi bliższego i dalszego szeregu są ruchome. Poza złożoną budową szkieletu kostnego okolica nadgarstka charakteryzuje się obecnością licznych struktur miękkich, ważnych dla żywotności i prawidłowej funkcji ręki. Po stronie dłoniowej nadgarstka przebiegają obie tętnice zaopatrujące rękę w krew oraz jednoimienne żyły, które odprowadzają ją na powrót do serca. W ich sąsiedztwie znajdują się podstawowe dla funkcji ręki nerwy łokciowy i pośrodkowy. Elementy nerwowo-naczyniowe przebiegają wspólnie z licznymi ścięgnami mięśni zginaczy palców. Nagromadzenie takiej ilości różnorodnych struktur anatomicznych na niewielkiej przestrzeni stwarza szczególne zagrożenie urazowe oraz niebezpieczeństwo rozwoju rozmaitych zespołów chorobowych. Po stronie grzbietowej przebiegają tylko ścięgna mięśni prostujących nadgarstek i palce.
Osteopatia – Osteopatia opiera się na szerokiej wiedzy anatomicznej i fizjologicznej oraz dokładnej znajomości biomechaniki układu kostno-mięśniowego. Filozofia osteopatii traktuje pacjenta całościowo i uznaje zależność pomiędzy jego ciałem, psychiką i umysłem, zarówno w zdrowiu jak i w chorobie. Zakłada również, że organizm ludzki posiada naturalne zdolności do samoregeneracji, więc stymuluje procesy naprawcze organizmu. W fizjoterapii swoje zasłużone miejsce zajmuje terapia manualna. Osteopatia jednak, jest czymś więcej niż terapią manualną i popularną rehabilitacją. To cała filozofia podejścia do pacjenta i jego problemów psychiczno-fizycznych oraz sztuka odpowiednio wytrenowanego zmysłu dotyku u terapeuty. Co więcej, osteopaci wykorzystują i mobilizują naturalne, wewnętrzne siły organizmu dla uzyskania zdrowia, a klasyczna medycyna wycina problem operacyjnie lub stosuje objawowo środki farmakologiczne. Osteopatia pomaga uzyskać i utrzymać zdrowie, ale nie można myśleć, że wyleczy wszystko. Nie powinno się jej postrzegać jako alternatywy dla współczesnej medycyny lub fizjoterapii, gdyż czerpie z obu tych dziedzin. Może stanowić doskonałe uzupełnienie klasycznej opieki medycznej i nie być dla niej konkurencją.
Ostroga piętowa – Ostroga piętowa jest wieloletnią zastygłą naroślą pojawiającą się w okolicy pięty. Stan taki powoduje przewlekły, długotrwały stan zapalny toczący się w kości pięty, powstały najczęściej w wyniku stałego drażnienia okolicznych struktur przez ucisk. Jeżeli stan zapalny trwa długo, w okolicy pięty tworzy się dziobata narośl kostna, tzw. ostroga piętowa. Najczęściej stan zapalny dotyka więzadeł stopy. Objawem instnienia ostrogi piętowej jest ból, pojawiający się podczas ucisku pięty o podłoże. W przypadku znacznego rozwinięcia się stanu zapalnego, ból występuje także w spoczynku, przy odciążeniu stopy. Obecnie jedną z najskuteczniejszych form leczenie ostróg piętowych jest metoda ESWT, wykorzystująca fale uderzeniowe. Podczas zabiegu, w wodnym środowisku, wytwarza się specjalne fale, posiadające wysoką energię. Lekarz lub fizjoterapeuta, korzystając ze specjalnego urządzenia, nakierowuje je na miejsce zwyrodnienia. Zastosowanie fali uderzeniowej w leczeniu ostróg piętowych pozwala na osiągnięcie stosunkowo szybkich efektów. Jest to bezbolesny i nieinwazyjny zabieg, który u 70-80% pacjentów powoduje usunięcie dolegliwości bólowych.
Paluch koślawy (Hallux Valgus) – Zniekształcenie koślawe palucha jest jedną z najczęstszych deformacji narządu ruchu. Polega na odchyleniu palucha ku stronie bocznej na poziomie stawu środstopno-paliczkowego. Dochodzi do nadmiernego wystawania głowy I kości śródstopia, zwłaszcza jej przyśrodkowej powierzchni. Skóra w tym miejscu jest nadmiernie drażniona przez obuwie i często ulega pogrubieniu, zaczerwienieniu, staje się bardzo bolesna. Nierzadko wskutek przewlekłego drażnienia pod skórą wytwarza się przestrzeń płynowa nazywana kaletką. W skrajnych sytuacjach miejsce to może stać się źródłem infekcyjnego odczynu zapalnego. Wielkość zniekształcenia jest zależna od stopnia zaawansowania zmian. Z reguły deformacja koślawa jest elementem zespołu zniekształceń całego przodostopia, na które składa się młotowate ustawienie pozostałych palców oraz trwałe uniesienie skrajnych promieni stopy ku górze. Prowadzi to do przeciążenia nieruchomych głów II i III kości śródstopia. Wybór sposobu postępowania zależy od stopnia deformacji, rozmiaru i czasu trwania dolegliwości bólowych oraz wieku pacjenta. Przyjmuje się, że ze względów medycznych wszystkie niebolesne postacie zniekształcenia należy leczyć bezoperacyjnie. Podjęcie leczenia operacyjnego oraz sposób korekcji uzależnia się od intensywności bólu oraz rozmiaru zniekształcenia. U osób młodszych pewien problem leczniczy stanowią deformacje niebolesne, których chęć korygowania podyktowana jest względami kosmetycznymi. Takie decyzje powinny być podjęte po głębokim rozważeniu zalet i wad możliwych rozwiązań oraz ich konsekwencji.
Rwa kulszowa – Rwa kulszowa to uciśnięcie korzenia nerwu rdzeniowego. Częstą przyczyną powstania rwy kulszowej jest: zła postawa ciała, skrzywienie kręgosłupa, przeciążenie pracą fizyczną i umysłową, nagłe przeciążenie kręgosłupa z wykonaniem nagłego niekontrolowanego ruchu. Początkowe dolegliwości rwy kulszowej często zaczynają się niewinnie ? bólami krzyża. Zareagowanie w tym momencie i nie zbagatelizowanie objawów może zapewnić pacjentowi sprawność. Mimo samoistnego przechodzenia dolegliwości często dochodzi do nawrotu już po kilku tygodniach, wtedy ból może promieniować od pleców przez pośladek do dużego palca stopy. Choremu leżącemu na plecach uniesienie wyprostowanej nogi w górę sprawia wielki ból, podobnie dzieje się przy pochylaniu do przodu z pozycji stojącej. Objawy bólowe daje również uciśnięcie okolicy pośladka, dołu podkolanowego oraz łydki. Sposób postępowania z pacjentem zależy od nasilenia się choroby. W silnych stanach bólowych ulgę przyniosą tylko leki przeciwbólowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne, leki rozluźniające mięśnie itp. Kolejnym etapem leczenia jest prawidłowe zastosowanie zabiegów z zakresu fizykoterapii tj.: elektrofonoforeza, prądy TENS, galwanizacja oraz zastosowanie terapii manualnej i masaży leczniczych. Pacjent musi zostać uświadomiony, że choroba ma charakter nawracający i jedynie regularne dbanie o kręgosłup zapewni mu sprawność (szkoła prostych pleców). Aby zapobiegać nawrotom trzeba stosować odpowiednie zabiegi rehabilitacyjne i ćwiczenia mięśni brzucha oraz mięśni przykręgosłupowych.
Staw kolanowy – Staw kolanowy (łac. articulatio genus) – największy staw u człowieka – ma szerokość ok. 11-12 cm i posiada bardzo silnie rozbudowany aparat więzadłowy. W kolanie znajdują się dwa więzadła krzyżowe: przednie – hamuje ruch piszczeli ku przodowi (ACL, łac. ligamentum cruciatum anterius) i tylne – uniemożliwia ślizg ku tyłowi (PCL, łac. ligamentum cruciatum posterius). Właśnie im zawdzięczamy płynność naszego chodu, dbają one także o to, aby elementy składowe kolana nie ulegały przedwczesnemu zużyciu. Więzadła krzyżowe współpracują z mięśniami. Więzadło krzyżowe przednie (WKP) zapobiega nadmiernemu wysuwaniu się piszczeli ku przodowi. To samo zadanie spełniają mięśnie uda: dwugłowy, półścięgnisty, półbłoniasty i smukły. Więzadło krzyżowe tylne z kolei chroni nas przed tylnym zwichnięciem kolana, a ma do pomocy mięsień czworogłowy uda. Dodatkowe zabezpieczenie stabilizujące oraz pełniące rolę swoistego amortyzatora drgań stanowią łąkotki: boczna (łac. meniscus lateralis) i przyśrodkowa (łac. meniscus medialis). Najbardziej narażonym na urazy jest więzadło krzyżowe przednie (WKP), a kontuzjom często towarzyszy również uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej oraz więzadła pobocznego piszczelowego – mówimy wówczas o tzw. triadzie O’Donoghue. Jedynym sposobem na przywrócenie sprawności kończyny jest zabieg operacyjny – rekonstrukcja zerwanego więzadła i specyficzna rehabilitacja. Po upływie 12-go tygodnia od zabiegu pacjent wraca do codziennej aktywności.
– Synonyms: kolano
– Synonyms: kolano
Szyna CPM – Spectra Essential to szyna CPM do ćwiczeń biernych stawu biodrowego i kolanowego z uproszczoną obsługą. Możliwość regulacji: zakresu ruchu, prędkości, pauza. Blokada parametrów, przycisk START / STOP / REVERSE. Plastikowe podkładki pod nogi. Szyna CPM Spectra łączy w sobie elegancki wygląd i nowoczesne rozwiązania mechaniczne. Podczas projektowania brano pod uwagę opinie i spostrzeżenia klientów. Odznacza się lekką i kompaktową konstrukcją, nienagannym wyglądem. Kształt urządzenia dostosowany jest do budowy ciała ludzkiego zmniejsza siły kompresyjne działające na stawy. Możliwe jest programowanie Spectry oraz posiada ona opcje automatycznego ustawiania. Zastosowanie: Operacyjne odbudowanie stawu kolanowego. Złamania (rzepki kolanowej, piszczeli, kości udowej). Artroliza (uruchomienie zesztywniałego stawu). Operacja biodra, łącznie z operacyjnym odbudowaniem biodra, implantacją endoprotez. Przeszczep więzadeł. Artroskopia wraz z wycięciem błony maziowej. Operacyjne odtworzenie stawu (implantacja endoprotez).
Uszkodzenie stożka rotatorów – Stożek rotatorów tworzą ścięgna 4 mięśni: nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego i obłego mniejszego. Najbardziej powierzchownie położone jest ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego, którego główną funkcją jest stabilizacja stawu i wspomaganie odwodzenia ramienia do 90°. Wspólnie z pozostałymi mięśniami uczestniczy w unoszeniu i rotowaniu całej kończyny górnej. Zmiany zwyrodnieniowe ścięgien lub zerwania ich przyczepów powodują bóle i niestabilność stawu ramiennego. Brak stabilności prowadzi do przyspieszenia zmian artrotycznych barku. Miejscem najczęstszych uszkodzeń stożka rotatorów jest ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego. Uszkodzenie może być spowodowane masywnym urazem lub w następstwie przewlekłego zespołu ciasnoty podbarkowej. Po zerwaniu przyczepu ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego dominuje ból. Obserwuje się również zmniejszenie siły, zwłaszcza podczas podnoszenia nawet lekkich przedmiotów przy wyprostowanej w łokciu kończynie. Przerwane ścięgna jednego lub wielu mięśni stożka rotatorów oddalają się od strefy anatomicznego przyczepu z powodu obkurczania włókien. Próby leczenia nieoperacyjnego z wykorzystaniem różnych form unieruchomienia lub fizykoterapii są nieskuteczne. Konieczna staje się naprawa operacyjna.
Zespół cieśni nadgarstka – Zespół cieśni nadgarstka powstaje na skutek intensywnego i długiego ucisku nerwu pośrodkowego, który biegnie kanałem w nadgarstku. Jego przyczyną jest obrzęk zapalny nerwów oraz tkanek otaczających, jak również pourazowe lub zwyrodnieniowe zacieśnienia ograniczonej przestrzeni kanału nadgarstka. Objawy schorzenia to początkowo uczucie mrowienia w nadgarstku i w palcach (oprócz palca małego, którego mrowienie nigdy nie dotyczy), w miarę rozwoju choroby postępuje zanik mięśni kłębu, osłabienie chwytu i brak możliwości zaciśnięcia ręki w pięść, brak precyzji oraz wypadanie przedmiotów trzymanych w ręku. Początkowo objawy występują najczęściej w nocy, nasilając się przy podniesionej kończynie, a zmniejszając po jej opuszczeniu. Często chory po przebudzeniu, odczuwając mrowienie w ręku, ignoruje je, tłumacząc to nieprawidłowym ułożeniem podczas snu. Kiedy choroba się nasila, mrowienie i ból mogą budzić chorego w nocy Objawy nasilają się również przy czynnościach wykonywanych przy zgięciu nadgarstka – jak kierowanie samochodem lub mycie naczyń. Choroba ta może być wynikiem reumatoidalnego zapalenia stawów, może mieć ona również charakter zawodowy – powodować ją może wtedy np. długotrwałe używanie myszki komputerowej. Wywołują ją również anatomiczne anomalie rozwojowe, jak dodatkowe ścięgna czy mięśnie.
Zespół mięśnia gruszkowatego – Zespół mięśnia gruszkowatego powstaje na skutek wzmożonego napięcia tego mięśnia. Bóle w okolicy odcinka lędźwiowego kręgosłupa i pośladków nazywa się rwą kulszową i kojarzone są z dyskopatią („wypadnięciem dysku”). Często jednak nie jest to przyczyna bólu kręgosłupa. Nadmierne napięcie mięśnia gruszkowatego prowadzi do ucisku nerwu kulszowego i zmniejszeniu krążenia w nim krwi. Nerw przestaje być zaopatrzany w składniki odżywcze, dochodzi do ograniczenia odpływu krwi z tego obszaru i obrzęku nerwu. Stan ten doprowadzić może do degeneracji i uszkodzenia nerwu oraz ograniczenia odżywiania miejsc/struktur, które są unerwiane przez ten nerw. Osoby ćwiczące, regularnie dbające o swoją kondycje są narażone na występowanie nadmiernych napięć mięśniowych. Brak ćwiczeń rozciągających, nieodpowiednia technika ćwiczeń, monotonny trening mogą doprowadzać do powstania stanu nadmiernego napięcia. Jeśli nie uda nam się zapobiec wystąpieniu zespołu i ból nie daje nam spokoju, należy zgłosić się do specjalisty; fizjoterapeuty. Działanie terapeuty będzie polegało na zastosowaniu odpowiednich technik relaksacji, energizacji mięśnia, mobilizacji stawów, nerwu.
Zwyrodnienia stawów – Choroba zwyrodnieniowa stawów (ang. Osteoarthritis, OA) to coraz bardziej powszechny problem, jest jedną z tzw. chorób cywilizacyjnych, do których przyczynia się siedzący tryb życia, niedostateczna ilość i jakość ruchu. Pierwszymi objawami choroby zwyrodnieniowej stawów są zwykle bóle stawów. Z czasem dochodzą takie objawy jak trzeszczenie stawów, ograniczenie naturalnej ich ruchomości i problemy z poruszaniem się. U chorego może dochodzić do uszkodzenia chrząstki stawowej, wtórnych stanów zapalnych stawów, tworzenia wyrośli kostnych, stwardnienia warstwy podchrzęstnej i powstania torbieli podchrzęstnych. W zaawansowanej fazie choroby stawy są wyraźnie powykrzywiane, każdy ruch sprawia ból, a chory nie jest w stanie podejmować normalnej aktywności fizycznej i jakość życia wyraźnie obniża się. Na uszkodzenia narażony jest zwłaszcza odcinek lędźwiowy kręgosłupa. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa ma związek z przedwczesnym zużyciem i zwyrodnieniem tkanek, które tworzą stawy.
Łokieć tenisisty – Narastający, często uniemożliwiający zginanie ręki, ból w okolicach łokcia, to klasyczny objaw zapalenia bocznego nadkłykcia kości ramiennej. Zwane jest powszechnie „łokciem tenisisty”. Za głównych sprawców kłopotów uważa się mięśnie z grupy bocznej przedramienia (prostownik promieniowy krótki i długi nadgarstka, odwracacz, mięsień ramienno-promieniowy) i z grupy tylnej (prostownik palców, prostownik palca małego i prostownik łokciowy nadgarstka). Zmiany chorobowe rozwijają się w miejscu przyczepu ścięgien i więzadeł do kości, gdzie w jednym punkcie umocowane są dwa mięśnie ręki: prostownik i zginacz. Mięśnie te odpowiadają przede wszystkim za prostowanie nadgarstka. Gdy siły działające na ścięgna są bardzo duże, dochodzi do ich nadwyrężenia i przeciążenia mięśni. Zazwyczaj pierwszym sygnałem świadczącym o tym, że coś niepokojącego dzieje się w obrębie stawu łokciowego, jest dyskomfort pojawiający się dzień po intensywnym wysiłku. Możesz go doświadczyć po wielogodzinnym klikaniu w internecie, nieumiejętnej grze w badmintona, squasha i ping-ponga, a także po ćwiczeniach wioślarskich. Jedną z najnowszych metod leczenia łokcia tenisisty jest terapia ESWT czyli działanie falą uderzeniową. Generowana jest w środowisku wodnym i aplikowana przez żelowy aplikator. Fala przede wszystkim, działając na receptory zakończeń nerwowych działa przeciwbólowo. Ale to nie koniec. Uderzenia wysokoenergetycznej fali wywołują pozytywne zmiany w komórkach, do których są aplikowane. W przypadku łokcia tenisisty leczą zdegenerowane fragmenty ścięgna.